304. Opsporingsberichten !

Lang heb ik getwijfeld. Om er hier iets over te schrijven. Starten en weer staken. Toch, de bedoeling van Ergenstussenin is schrijven over wat me bijblijft, over wat me doet stil staan en wat mijn adem doet stokken. Vaak gewoon leuke en hoopvolle boodschappen. Soms treurig en verfoeilijk. Het zijn meestal die laatste die je als mens helemaal beklijven. En toch zijn ze zo moeilijk om over te schrijven. Te veel gevoelens en gedachten om te kanaliseren.

Dinsdagavond, ik zit bij het lief in de zetel. Hij aant werk, ik surfend voor tv. Een typische avond. Gemoedelijk, ontspannend. Plots zie ik een opsporingsbericht verschijnen op facebook. Het meisje is 25 en ik ken ze want ze woont bijna in mijn achtertuin.
We zijn even oud, gingen een tijdje naar dezelfde school, we zijn allebei blond. Maar dat meisje is weg en ik ben er nog. Onheil komt plots akelig dichtbij. Meestal is het een ver van mijn bed show. En dan slaag ik er nog steeds in om van het nieuws over te schakelen op familie, zonder enige moeite. Eigenlijk is dat op zich al iets om me zorgen over te maken, maar daar gaat het nu niet over. Ook het lief kent haar. We besluiten als de bliksem het bericht van de wanhopige echtgenoot te delen. De rest van de avond laat het bericht me niet meer los. Op facebook ontketent zich een echte speurtocht. Plots strijdt iedereen weer even voor een zelfde doel. Is iedereen weer even de bezorgde buur of empathische burger.

Donderdagmiddag, rond kwart na twaalf. Ik heb net middagpauze. De mannen – ik ben de enige vrouw op het werk – zijn al richting keuken getrokken. Ik blijf nog even voor mijn computerscherm hangen. Ik heb reuze honger, maar besluit toch nog even mijn virtuele vrienden gedag te zeggen. En plots, uit het niets staat het daar. Ze is terecht. Ik sluit even mijn ogen voor ik verder lees. Elke vezel in mijn lichaam voelt wat komen gaat. Het onheil zet weer een stapje voorwaarts. Haar levenloze lichaam werd teruggevonden. Geen wanhoopsdaad. Geen ongeluk. Haar bezorgde en wanhopige echtgenoot werd opgepakt. Ongeloof. Een golf van ‘hoe is dat in godsnaam mogelijk’ en ‘in wat voor wereld leven wij’ overspoelt mij en mijn facebookprofiel. Ik word muisstil. Op een kleine 100 meter van mijn bed heeft Laurie voor haar leven gevochten. Waar was ik toen? Wat was ik aan het doen? Onmacht.

Meestal staan we er allemaal niet zo bij stil. Bij die vermiste zielen. Zoals ik al zei: we nemen het op en schakelen een half uur later vlotjes over op een of andere onbenullige serie. Vaak hebben ze zelfs geen naam, de gezichten van de opsporingsberichten. Maar elke dag krijgt iemand ergens op deze planeet of zelfs in ons kleine belgenland onheilspellend nieuws. Nieuws die alles doet stil staan, dat alles overhoop gooit en alles voorgoed verandert. Ontroostbaar door zo’n onrechtvaardig groot verlies.

Slaapzacht Laurie.

E.