Vijfentwintig.

Graag wilde ik nog even terug komen op Eva’s blog. Die heeft me eigenlijk echt geraakt. Eva en ik gaan ondertussen al een eind terug. We werden maatjes op de eerste dag van ons studentenleven en hebben elkaar sindsdien niet meer losgelaten. Tot ze de beslissing nam te verhuizen uiteraard, en dan nog…Twee bange vogels waren we toen. Nieuwsgierig naar wat ons te wachten stond, de komende jaren. Geleidelijk aan zijn we gegroeid en maakten we nieuwe keuzes. Merkwaardig genoeg hebben die keuzes ons toch vijf jaar lang hetzelfde pad opgestuurd. En ’t waren vijf schitterende jaren, ons studentenleven. Klinkt waarschijnlijk heel cliché, maar zoals Eva zei, die zijn er pas waneer ze bevestigd worden.

Stiekem ben ik heel erg trots op haar, na wat vallen en evenveel opstaan heeft ze echt haar hart gevolgd. Ze liet zich niet leiden door haar angsten of haar drang om controle te hebben over de situatie (amai Eva, wij lijken toch echt wel op elkaar! 🙂 ). Integendeel, ze volgde haar buikgevoel tot in Berlijn. Prachtig toch?

Ik hoop dat ik het ook ooit kan. Ik hoop dat we met z’n allen wat meer durven vertrouwen op dat buikgevoel, want hoe je het ook draait of keert dat is niet altijd even gemakkelijk. Wie weet waar het leven ons brengt, niet?

Liefs

E.