Tweeëndertig.

Vingers.

Onder het schrijven kijk ik graag naar mijn handen.
Ze zijn bleek. Lang. Rimpelig.
Met elk exact vijf vingers.

Met alleen maar letters
kan je geen spiegels lijmen
hoogstens een te troosten hart.

Maar angst lijkt minder donker op papier
en ginder anders koud dan hier,
waar ik een pen vasthou
om even languit naar mezelf te kijken.