Honderddrieënzestig. Vrouweklaps!

Het viel me onlangs op dat ik nog niet veel heb geschreven over mannen. Of de dingen die wel eens tussen mannen en vrouwen gebeuren. Of de manier waarop vrouwen dit interpreteren. Of over de vrouwen waarmee ik dit alles deel. Nu niet dat ik ze zooo belangrijk vind, die mannen, maar je kunt er niet om heen: “zet vier vrouwen in één ruimte en hoe dan ook raakt het gesprek dat onderwerp aan.” Zo is dat ook met mijn vriendinnen. Met een aantal madammen, proberen we maandelijks een bijeenkomstje te houden. Lunchen, etentje, shoppen of gewoon bij elkaar in de zetel. Die momenten zijn ontbetaalbaar. Super gezellig en o zo waardevol. Voor de buitenwereld lijken we waarschijnlijk soms te ratelen, maar we moeten elkaar dan ook steeds op de hoogte brengen van alle gebeurtenissen van de afgelopen maand. Wat vaak een hele boterham is. Vriendin X heeft al jaren en dag een vaste relatie, vriendin Y was tot voor kort de eeuwige happy single en dan heb je mij nog. Als je mijn afgelopen jaar bekijkt, ben ik een beetje een mix van de twee en toch weer niet. Dat de combinatie van ons drietjes boeiend gespreksmateriaal opleverd hoef ik jullie niet te vertellen!

Alles passeerde bij ons al de revue van one-night-stands tot samenwonen, van relatiebreuken tot prille liefde en van droomkerels tot kl**tzakskes. Ze zijn een beetje mijn klankbord. Met hen bespreek ik alles, aan hen kan ik alles vragen en ook omgekeerd. Maak ik de juiste beslissing? Had ik dat bord niet naar zijn hoofd mogen smijten? 😉 Vechten ik of geef ik op? We facebooken knapperds en luisteren aandachtig naar de zeemzoete verhalen van onze prilverliefde vriendin. We zien elkaar maar af en toe, maar ik weet dat ze er zijn. Altijd!

En wat de mannen in onze levens daarvan vinden? Dat vragen we eigenlijk niet. Zij weten dat wij veel bespreken en dat staat ook niet ter discussie. Ze leggen zich er maar bij neer. ’t Is zo, en ’t zal niet snel veranderen. Basta!

Liefs

E.