Honderdzevenenzestig. Luchtbellen & treinen!

Gek vind ik het, hoe snel alles verandert.

Het ene moment heb je het gevoel dat een luchtbel zich om je heen heeft genesteld. Geen kant kun je nog op en het lijkt alsof niemand echt begrijpt wat je bedoelt. “Doe iets, leef, loop, grijp elke kans die je krijgt” zegt men dan. Je staart je blind.

Het andere moment zie je ze, de treinen. Ze zoeven aan een enorme snelheid voorbij. In een fractie van een seconde beslis je. Spring ik erop? Is dit wel de trein die ik in oorsprong wilde nemen? Is zijn bestemming wel wat ik wil(de) verkennen? Wat als dit niet zo blijkt te zijn? Is dat dan jammer? Het belangrijkste is dat je de kansen grijpt, met beide handen als het kan. Kijk, proef, ruik en voel. Maak keuzes!