Tweehonderdenvijf. Kuddebeestjes!

Het is toch soms bizar hoe volgzaam de mens is. We doen bepaalde dingen omdat we het altijd al zo deden. Of omdat anderen het ook doen. Of omdat er een zogezegde ‘ongeschreven regel’ over bestaat. Dit zonder zelfs in vraag te stellen of we het eigenlijk echt graag doen. Of het ons vooruit helpt. Of we er iets uithalen. We doen het gewoon, we volgen. Soms maar goed ook, want als we elke (onbewuste) keuze die we maken in vraag zouden stellen dan wordt het een moeilijke boel. “Maar af en toe doe je het misschien beter toch” dacht ik bij mezelf vandaag.

Elke middag volg ik trouw om 13u mijn collega’s naar de cafetaria. Om op een ongemakkelijke stoel, in een vaak veel te drukke zaal, een slaatje te verorberen, dat ik ondertussen zo beu ben gegeten, dat mijn honger meestal over is voor ik begin. Is dat voor mij een waardevol moment? Kan ik in dat halve uurtje mijn baterijen weer opladen? Soms wel. Soms wordt er veel en luid gelachen en gepraat en dan vliegt de tijd voorbij. Maar vaak heb ik meer nood aan zuurstof, rust en stilte. En daar had ik in anderhalf jaar tijd nog nooit bij stil gestaan. Nog nooit had ik mijn lunchritueel in vraag gesteld of er zelfs bij stil gestaan. Vandaag dus wel. Noem het een plotse ingeving van mijn onderbewustzijn of zoiets. Zonder hierbij freudiaans te willen klinken!

Op waarschijnlijk de laatste -vrij warme- mooie dag van ’t jaar reed ik om soep en een bruin stokbroodje. Ik heb het geluk op het werk te beschikken over een terras met uitzicht op een bos. Dus ik installeerde me, voorzien van soep, brood, een zonnebril en een boekske. De herfstzon streelde mijn gezicht. Een gestolen moment. Rust. Een keerpunt. Recht tegen de stroom in.

Liefs

E.