Honderdtweeënzestig. Moeder van mijn moeder!

Ik zit op een groen stoeltje, naast het bed van mijn oma. Buiten weet de zon precies weer niet wat ze wil. Even komt ze tevoorschijn, enkele tellen later kletteren de spetters opnieuw tegen de grote ramen. In de kamer liggen nog drie andere dames. Allemaal op leeftijd, maar mijn oma is duidelijk de oudste. Stilte.

Plots staat één van de dames op en loopt ze met haar bakster in de hand de gang in. De wieltjes van het spel piepen verschrikkelijk, “ça fait de la musique” zegt ze al lachend. Heel slechte muziek dan wel. Ik kijk naar mijn oma en besef dat ik, waarschijnlijk voor het eerst in mijn leven, niet weet wat gezegd. Opnieuw stilte. Eigenlijk wil ik haar heel veel vertellen, maar iets weerhoudt me hiervan. Ondertussen verschijnt de zon opnieuw. Ik laat oma’s hand los en verzeker haar dat ik deze week opnieuw langs kom. Ze blijft me nastaren en al is er weinig gezegd, toch beseffen we allebei dat dit een heel bijzonder moment was. Eentje die ik waarschijnlijk altijd zal blijven koesteren.

Liefs

E.