Honderdentwaalf.

“Leer nu eens uw mond houden”.

Een zin die mij al mijn hele leven achtervolgt. Mensen die me goed kennen zullen nu waarschijnlijk even lachen, want voor hen klinkt dit herkenbaar in de oren…

Als kind al was ik een spraakwaterval met heel veel fantasie. Pas op, ik was een aangenaam kind, geen ettertje ofzo. Allé dat is toch wat men mij heeft verteld. 🙂 Ik vond het super om verhalen te verzinnen en te observeren hoe mensen daarop zouden reageren. Bijvoorbeeld: toen ik in het eerste leerjaar zat vertelde ik de hele klas dat mijn meter de avond ervoor Miss België was geworden. Ik hield er wel geen rekening mee dat ook mijn vader lesgaf op diezelfde school. Busted! 🙂

Ook later werd mijn verteltalent soms een probleem. Ik vind het moeilijk om te zwijgen wanneer dat verwacht wordt. ’t Is precies alsof één of andere rare hersenkronkel in werking treed en me laat praten. Zet een film op en ik praat, vertel me iets wat iemand niet mag horen en ik reageer te luid, ga met mij naar een lezing en ik krijg de slappe lach, vertel me een verrassing die je voorbereidt voor iemand anders en ik verklap ze. Dit wel altijd per toeval, het floept er gewoon uit. Geen kwaaie bedoelingen ofzo! Positief is wel dat ik ook een meester was (ben?) in excuses verzinnen, dus meestal kom ik er wel mee weg. 😉

Maar net dat babbelen en het NIET subtiel kunnen zijn maken me tot E.. Het typeert me. Pas op, ze zeggen wel dat dat met ouder worden betert en ergens klopt dat ook. Professioneel bijvoorbeeld lukt me dat dan weer wel. Je leert je aanpassen aan de geldende waarden en normen. Gelukkig (en ook niet)! Tegenwoordig kan ik ook virtueel mijn zegje doen, dat helpt ook. Maar tegelijk maakt het deel uit van mijn funderingen, verdwijnen zal het dus nooit doen.

Bij deze de booschap aan mijn omgeving: geef het op. Stop met mij te willen betrekken in verrassingsplannen of zwijg gewoon wanneer je één of ander vettige roddel hebt (zeker wanneer de persoon in kwestie in mijn buurt is). Zo niet, dan ben je gewaarschuwd en ken je ondertussen de (vaak zeer hilarische) gevolgen wel. 🙂