Honderdvijfendertig. Mijn baby!

115 dagen. Of 2760 uur. Of 165.600 minuten. Net zo lang bestaat ergenstussenin. Mijne baby, noem ik hem ondertussen.

In den beginne was alles spannend. Telkens als ik op de knop ‘publiceren’ klikte kreeg ik een kleine hartaanval. Weer een jaar minder leven! 🙂 Dikwijls stuurde ik twee of zelfs drie posts op één dag de wereld in. Ongeduldig en gedreven door nieuwsgierigheid. Ik wist toen al, dít doe ik echt graag! Schrijven, ontdekken, observeren en vooral de dingen niet te serieus nemen…

Vaak krijg ik de vraag: “waar blijf je het toch halen?”. En inderdaad dagelijks schrijven (en vooral boeiend blijven) is echt niet evident. En er kruipt wel wat tijd in. Maar als je echt door iets gebeten en bezield bent dan merk je niet hoeveel tijd je daar nu eigenlijk in investeert. Je kunt dingen dan ook geen passie noemen wanneer je ze uitvoert met tikkend klokje in het achterhoofd.

Ik ben lang op zoek geweest naar die passie. In de lagere- en middelbare school had ik altijd vrienden die echt uitblonken op bepaalde vlakken. Zij hadden een hobby, een passie. Ik ben nooit zo geweest. Ik was en ben nog steeds goed in veel zaken, maar ben nergens echt in gespecialiseerd. Ik denk nu dat ik gewoon te veel dingen te boeiend vind om me te beperken tot 1 iets.

Om een lang verhaal kort te maken, ik ben nog steeds abnormaal trots op mijn baby. Elke reactie die ik op deze pagina krijg, is nog steeds ongelofelijk kicken. Ja, ik blijf bloggen, net zo lang tot ik het klokje in mijn achterhoofd hoor tikken.

Bedankt aan al mijn volgers om te blijven volgen! You rock!

E.