Honderdvijftig. Dakwissels!
Momenteel steekt mijn halve omgeving vanalles in dozen. Morgen verhuist mijn meter, binnenkort twee bevriende koppels en een dikke week geleden deden ook mijn neef en zijn wederhelft het. Verfkleuren en bananendozen zijn dan ook zeer vaak de onderwerpen van onze gesprekken. Ik ben op mijn jeugdige leeftijd al een kleine expert geworden in gerief verslepen. Ondertussen ben ikzelf al zo’n zestal keer verhuisd en geloof me ’t is niet omdat ik één of andere bizarre hobby heb. Ik heb wel het voordeel dat veel van die dakwissels zich hebben afgespeeld in mijn kindertijd! Helemaal gemakkelijk! Aan de vooravond van de verhuis wordt je netjes bij oma en opa afgezet en de dag erop word je ontvangen in je nieuwe huis. Alles gepoetst en geplaatst. Geen miserie, geen gesleur, geen 358 potjes inpakken in huishoudpapier…
I
k vond het ook altijd super spannend. Nieuwe kleuren kiezen voor je kamer, in de tuin op zoek gaan naar de beste kamp-bouw-plaatsen, alles opnieuw een plek geven. Spannend en ergens ook rustgevend. Grote schoonmaak maal 26 (zeker in mijn geval)! Alles weer ordelijk geklasseerd. Dingen terug vinden waarvan je het bestaan niet meer kende, maar waar je eigenlijk toch aan gehecht bent. Heerlijk!
Tegenwoordig vind ik wel dat die dakwissels ook een wrange nasmaak hebben. Ten eerste: als kind merk je er niks van maar man, verhuizen is echt lastig. Er komt zooo veel bij kijken. Voor lezers die het nog nooit hebben meegemaakt: ’t is echt niet zomaar je boeltje bijeen rapen en vertrekken. Vooral administratief is het soms een hels karwei. En niet alleen dat, ook gevoelsmatig is het niet altijd even plezierig. Het is afscheid nemen en loslaten. Bang uitkijken naar een nieuw begin. Die eerste nacht in dat nieuwe bed, in die nieuwe kamer, in dat nieuwe huis voelt vaak zeer onnatuurlijk en ongemakkelijk aan. Nieuwe gewoontes moeten worden uitgevonden.
Je leert ook jezelf een beetje kennen. De één ondervindt voor het eerst in zijn leven dat hij eigenlijk een echte verzamelaar is. Onder het motto: ‘je weet nooit dat ik dat nog kan gebruiken.’ De ander merkt het tegenovergestelde op. Ik zal bijvoorbeeld nooit Eva’s vertrek naar Berlijn vergeten. Ze is van de ene op de andere dag vertrokken en had op nog geen dag haar hele hebben en houden in dozen gestopt. “Hier sta ik dan, mijn hele leven in enkele dozen” zei ze toen. Of het nu naar Berlijn is of slechts een huis of twee verder in de straat. Of nu je hele leven in je oude huis hebt gewoond, of net niet, verhuizen doet iets met een mens. Daar kun je niet om heen.
Succes aan mijn verhuizende omgeving en weet dat ik altijd wil komen sleuren, verven, inpakken en uitpakken. Geniet van het creëren van nieuwe gewoontes en tradities! Beleef dit nieuwe begin!
Liefs
E.
