Honderdnegenenzeventig. Heel even!
Soms zijn dingen niet zo leuk. Niet in de zin van strijken, treinvertragingen of een mug in je slaapkamer, neen. Soms doen dingen gewoon pijn. Alsof je een stomp in je maag krjigt of alsof iemand je keel toe knijpt. Het pakt je. Het raakt je gevoeligste snaar. Die soort pijn.
Meestal denk ik dan: had ik dat maar niet gehoord of had ik dat maar niet gezegd. Waren de dingen dan anders? Kan ik moeilijk zeggen. Maar hoe hard dat ook mag klinken, we maken die dingen mee omdat we ze moeten doormaken. Ze vormen ons ook tot wie we zijn en hoe we de zaken zien. We leren vechten en loslaten, vergeven en doorzetten. Op die manier put je kracht.
Heel even weet ik dat ook dat die momenten heel bijzonder zijn. Ze vormen een keerpunt. Een moment van stilstand. Een moment van tot jezelf komen. Ze zijn een leermoment. Je groeit.
Meestal, soms of toch heel even?
Liefs
E.
Jan Vanderstichelen
Groeien, in welke zin ook, doet altijd pijn. Veranderingen gaan schoksgewijs. De pijn is niet leuk, maar vaak wel noodzakelijk om ons op het pad te houden/krijgen waar we thuishoren. Nooit vechten tegen het leven, het leven wint altijd. Meegaan met en in wat er op je pad geplaatst wordt. Aanvaarden wat je niet…. You know the drill 🙂
ergenstussenin
Wijze woorden Jan! 🙂
ElwinVH
Het is inderdaad een stuk van de vorming van je identiteit. Hoe pijn het soms ook doet, je wordt er altijd wijzer van als je openstaat om er iets uit te leren. Ik was pas 28 toen ik dit kon inzien. Zeer wijze blog !
ergenstussenin
Zoals ze zeggen: met vallen en opstaan hé. En vooral het kunnen opstaan en opnieuw beginnen is hier een belangrijke gedachte! Dank je wel voor de leuke reactie!