Zessenzestig. Gast 2: Fien!

Omdat er al zo veel over geschreven en gediscussieerd wordt, surf (!) ik mee met de trend. Jawel, nog een mening over “de sociale netwerksites”. De  pest van de eenentwintigste eeuw, zeggen de mensen. De een leeft er parallel mee, de ander vindt er een leven, nog een ander  spuwt het uit.  Facebook en Twitter. Het is zoals Marco Borsato of Ben Crabbé. Je houdt ervan, of niet.

In een simpele vijf minuten heeft iedereen een dubbele persoonlijkheid. Avonturier, hippe vogel, wannebe topmodel. Mensen met de meeste extravagante invulling van de dag. Ze nemen om de haverklap het vliegtuig naar de andere kant van de wereld.  Of gaan naar het feestje waar jij al zo lang naartoe wil. Ze ontmoeten sterren, tonen hun lievelingsdrankjes voor de lens. Een stevige portie scampi zie je tegenwoordig ook meer op Facebook dan effectief op je eigen bord. Soms krijg ik de indruk dat een keuze uit de menukaart in teken staat van Facebook of Twitter. Of erger,  dat de sociaal netwerksites een uitje met vrienden bepalen. Absurd.

Het wordt pas absurd wanneer je die hippe vogels en avonturiers in het echt ontmoet, zoals dat dan heet. “Puuuh, is het dat maar?” Weet je weer meteen waarom ze enkel online je vriend zijn. Maar daar gaat het voor mij om. Like alles wat je ziet, word vriend met alles en  iedereen waarmee je wil, deel alles wat je maar wil. Doe gewoon waar jij zelf een meerwaarde uithaalt. Die kritische ingesteldheid is positief. Pessimisme. Not done.

Haal er uit wat voor jou een meerwaarde betekent. Whatever what.  Negeer de rest, of beter, lach er goed mee. Toch hetzelfde met televisie, niet?  Je kijkt naar programma’s die je interesse opwekken. Oprechte interesse. Of je kijkt naar programma’s waar uitlachtelevisie dichtbij is. Je zal nooit naar een format kijken waarvan je braakt. So be it. Waarom die ingesteldheid niet toepassen in je gedrag op het tweede scherm?

Ik zie het ook in mijn omgeving.  “Pas maar op met die dingen allemaal. – Zet jij dat allemaal op internet? –  Dat zou ik niet moeten weten hoor. – Nutteloos.”  Tot er iets te ontdekken valt over buren of familie. Dan staan ze aan je bureau. Het mooiste bewijs dat zelfs kritische zielen iets meer ontdekken, zonder het zelf te beseffen.

Helaas zie ik niet enkel dat in m’n omgeving. Volgens de volksmond is stress de nieuwe kwaal van het nu. Te veel werk, te hard werken, weinig slaap, … Maar bij veel vrienden zie ik stress door Facebook en Twitter. De schrik om slecht of niet flatterend op een foto te verschijnen bestaat al van in de polaroidtijd. Toen was het even waaien, nu wordt ie al meteen geliked door de halve vriendenkring. Sta er dan maar eens op met rode ogen of een scheve mond… En pas op, ik begrijp mijn vrienden (om hier niet te snel het typerende woord vriendinnen te gebruiken) die er schrik door krijgen. Ze zijn lang niet de enige die frequent tags verwijderen. Och, iedereen is toch beetje foto-ijdel, niet? Maar zij die er een slecht zelfbeeld door krijgen of onzeker worden (ja, ze bestaan), dat vind ik jammer. Toch maar schrik hebben dat die ene persoon na 1 minuut online de foto bewonderde. Een kans van 0.01% (bij manier van spreken, want ik ben slecht in cijfers).  Maar het blijft een kans.

Soit, er is al veel blabla over dit onderwerp verschenen. Maar de waarheid ligt zoals altijd ergens tussen in. Ik ben gewoon een kind van mijn tijd.

Delphine.