Negentig. Boomhuttentijdperk!

Als kind was ik gefascineerd door boomhutten en kampen. We hadden thuis ‘nen hof’ van formaat. Bijna een jungle 😉 ! Zalig! M’n broers en ik deden niks liever dan met doeken en planken schuilplaatsen bouwen. Eenmaal het kamp af was vonden mijn broers er meestal niet veel meer aan. Ik daarentegen wel! Ik haalde mijn hele kamer leeg –tot groot jolijt van mijn moeder-en alles kreeg een plaatsje in mijn nieuwe stek. Mijn poppen en servies enzo, ge kent da wel. Nie zo leuk als de weergoden dan plots beslissen om de zon wat te laten rusten…

Nu ja, als kind moet je kunnen ravotten. Kleren dienen om vuil te maken, je lijf om grauw te zijn en je haar om stukken uit te knippen. Ja, dat laatste is dan weer een ander verhaal…
Eingelijk is kind zijn echt wel tof. –Dat denk ik toch, want heel veel herinneren we ons daar meestal niet meer van.- Vooral als je nog vrij klein en onwetend bent. Lekker zorgeloos. Misschien een houding die we met z’n allen wat meer moeten aannemen. Allemaal af en toe teruggaan naar ons boomhuttentijdperk, da zou pas cool zijn! 🙂