Tweehonderdenacht. Klaasjes!

31 oktober, morgen. Halloween. Weer één van die fenomenen die die donut-fretters ons hebben bijgebracht. Als kind hebben wij het nooit gevierd.

Toen ik nog mini was vierde ik rond deze tijd (of ietske later, maar dat doet er niet toe) Sinte-Maarten. Bij ons was er zelfs een echte stoet. Allemaal kindertjes met lampionnen in het donker op straat, achter en naast elkaar. Alleen al dat was leuk en spannend ook. Mijn broers en ik maakten meestal zelf een lampion. We deden dat met rapen. Zoals men nu eigenlijk doet met pompoenen. Uithollen, gezichtje in maken en kaarsje in stoppen. Magisch! Op ’t eind van de stoet verzamelde iedereen op het plein bij de videotheek. Aldaar werd Pietje pek op de brandstapel gegooid. Tenslotte schoof ieder kind aan om even de Sint te passeren. Hij voorzag je van de nodige dosis snoep, speculaas, mandarijntjes en nog van dat. Dat is dan ook meteen het verschil tussen die twee Sinten. Voor de een is er een stoet, hij deelt enkel snoep uit en komt niet aan huis. De andere gaat rond de zesde van de daaropvolgende maand, elk dak van elk huis af. Die deelt snoep én cadeautjes uit. Sinte-Maarten is als het ware de afgeslankte versie van de echte Sint. Beetje een faker eigenlijk. Nu ja, ik vond hem best lief.

De avond werd in familieverband afgesloten met klaaskoeken en warme chocolademelk. Waardevolle herinneringen. Warm en teder. Geen zwart en oranje of monsters overal. Geen gecommercialiseerde opgeklopten boel. Neen. Gewoon wat kinderen met lampionnen en een vriendelijke man.
Liefs