Tweehonderdvierentwintig. Beroepen zonder grenzen!

In de kamer slaat de ventilator aan het plafond hard om zich heen. Mijn collega slaapt. Ik niet. Binnen drie uur staat iedereen op, voor dag en dauw. Dan starten we met vegen en ochtendgymnastiek en het klaarzetten van de maaltijden. Ik ben nu al klaar wakker. Mijn bioritme is helemaal naar de knoppen. Van Belgische tijd naar Thai-tijd naar de ritmes van het klooster. Daarbovenop liggen we op een plank. Alleen hierdoor al verhinderd men zichzelf lang in ‘bed’ te liggen.

De reis was tot nu toe al een echte rush aan indrukken. Twaalf uur in de lucht, de drukkende vochtige hitte van Bangkok, de rit naar het klooster, de kennismaking met ons nonneke en de monniken, de ceremonie, het boeddhisme, de camera’s, de ongerepte natuur, de ontzaglijke boeddha-beelden,… Er komt geen einde aan. Elke minuut hier is een ontdekking. t ‘Is wennen, maar het is verbazend hoe snel een mens zich aanpast.

Stilletjes aan wordt het buiten klaarder. De krekels staken hun gezang en de vogels nemen het over. Ik krijg honger. Eén keer per dag, om 7u ’s morgens, krijgen we voedsel. Daarbuiten doen we het met water. Ook het legertje straathonden start nu hun gekrijs. Een beetje bang maar heel  nieuwsgierig naar wat de dag me zal brengen, staar ik nog even naar de ventilator aant plafond.

Liefs
E.