633. Tussenstand: 6 maand mama!

Ik zit op een terras in Utrecht, te kijken naar de meest perfecte zonsondergang bij een glas rode wijn. De avond is perfect volmaakt. Ik zit wel alleen, terwijl het lief in ons hotelbed ligt met koorts. En toch kan ik de avond beschrijven als perfect volmaakt. Ik ben blij dat ik dat kan. Dat ik, ondanks het feit dat dit ons eerste weekendje weg is zonder baby en ik er heel hard naar uitgekeken heb om weer even ‘ons’ te zijn, tevreden kan zijn met de minder volmaakte omstandigheden (ok, met dank aan de mama en my best friend).

Het is alweer een eind geleden dat ik hier nog eens iets echt neerschreef. Pas op, alles wat ik hier neerschrijf is echt, maar die tussenstandjes zijn echt recht uit het hart. Ik ben ondertussen 6 maand mama. 6 volle maanden, in elke zin van het woord. Vol emoties, vol liefde, vol tranen, vol werk, vol gedachten en dromen. Op 6 maanden tijd lijkt mijn leven bijna niet meer op mijn leven voorheen. Ik heb een baby, ik nam ontslag op mijn werk, ik start heel binnenkort met een te gekke nieuwe uitdaging en dan zwijg ik nog over mijn lichaam dat helemaal anders aanvoelt. Volle maanden dus.

Ons leven raast vooruit, aan een verschroeiend hard tempo. Dat is ook de reden dat het lief vaak in bed ligt als we vakantie nemen. Dat tempo hebben hij en ik nodig, maar daarom niet altijd. Daar moeten we echt een evenwicht in zoeken.

Lucet stelt het wel. Ze heeft (nu al) een eigen wil en maakt ons vaak heel erg duidelijk wat ze wel en niet leuk vindt. Ze is een goede eter en heeft net als het lief en ik nood aan impulsen. Ze houdt van structuur en van bij de bende zijn. Gek hoeveel je nu al van haar karakter kunt waarnemen.

Ik mis haar, terwijl ik hier zit. Maar ik ben ook blij dat ik even mezelf mag zijn. Even mama-af. Even terug dat meisje die ik me vanbinnen nog altijd voel. Maar nu wel een meisje dat de wereld wil veroveren, een meisje met met een lief en een baby, een glas rode wijn en een perfecte zonsondergang.

Liefs,

E.