487. Ons huis, de aankoop.

Het moet twee jaar terug ergens rond deze tijd geweest zijn, dat het lief voor het eens over dit huis sprak. Of eerder: dat het lief over deze ruïne sprak. In diezelfde week nog ging ik samen met hem een kijkje nemen en echt; erger kon niet denk ik. Het huis stond al jaren leeg, had geen stromend water, geen riolering en de tuin was zo overwoekerd dat je het einde gewoon niet kon bereiken. En toch, toch had dit huis iets. Toch kon ik onmiddellijk het potentieel zien. Tot grote verbazing van het lief natuurlijk.

Het lief en ik waren dan eigenlijk net gestart met praten over samenwonen. Ik wilde huren, hij kopen. Hij is dan ook wat ouder dan ik ben. Na ons eerste bezoekje volgden nog enkele bezoekjes met familie en vrienden uit de bouwsector. Tot mijn grote verbazing zagen ook zij het potentieel. Iedereen had precies een band met het pand. Een droom voor dit huis. Het kriebelde in mijn buik.

De ruïne was een openbare verkoop en bij de eerste twee zittingen deed niemand een realistisch bod. De derde en laatste zitting vond plaats in juni. Dus tot die tijd cijferden het lief en ik erop los en gingen we bij zo goed als elke bank in de streek langs. Mijn lief zou liever sterven dan een cent te veel te betalen, dus hij wilde het onderste uit de kan en dat kregen we ook.

In juni gingen we naar de feestzaal in het hotel waar de openbare verkoop zou doorgaan. Eén brok zenuwen. Een zaal vol mensen. Hoop in mijn schoenen. De ene vinger na de andere. En toch plots, toen het kalf volgens mij al verdronken was, bleek het huis ons huis geworden te zijn. Feest, champagne en een kater was wat volgde.

In augustus startten we met de sloopwerken, in februari met de wederopbouw, in juli volgde de langverwachte verhuis en ondertussen zijn we weeral bijna een jaar verder. Vorig jaar rond deze tijd was de fundering net gegoten. Wat tikt die tijd toch snel.

De Vlaming en een huis kopen het is toch wat apart hé. Ik heb ook nooit gedacht dat ik zo gehecht zou raken aan een hoop stenen. Ons huis, de ruïne van weleer, is nu mijn veilige haven. De plek waar ik me 100% goed voel, waar wij echt wij zijn. Ik hoop dat jullie ook allemaal zo’n plek kennen. Of die nu helemaal van jou is of een beetje. Of je nu een likje verf aanbracht of het helemaal verbouwde. Hangt er dan ook nog een leuk verhaal vast aan, laat me dat dan zeker weten, want zoals je weten is dit hier geen eenrichtingsverkeer. Ik hoor net zo graag eens iets van jullie, als jullie van mij!

Fijn weekend allemaal!

Liefs,

E.